Nawiązując do ostatniej zależności, warto nadmienić, że i w grupach wychowawczych pewne nasilenie współzawodnictwa jest nieuchronne. Istnieje jednak istotna różnica między: 1) sytuacją, w której chociaż jeden tylko człowiek otrzymuje najwyższe stanowisko, jednakże wszyscy, którzy się o nie ubiegali, mogli je otrzymać, a 2) sytuacją powstająca między osobami starającymi się o osiągnięcie celu, co czyni go nieosiągalnym dla innych osób Rozważając odmiany opartej na układzie odniesienia społecznego identyfikacji, można by wyróżnić identyfikację, której podstawą jest internalizacja oczekiwań społecznych, wyrażających autorytet grupy, oraz identyfikację, która wynika z dążenia do realizacji zadań mających, obiektywnie rzecz biorąc, określoną’ wartość społeczną. Można by więc wskazywać nie tylko na identyfikację solidarnościową, ale i na identyfikację zadaniową. Przejdźmy teraz do omówienia sytuacji, która staje się źródłem stymulacji, dającej się określić jako adaptacja do grupy. Chodzi tu o sytuację, która skłania, aby jednostka służyła grupie nie dlatego, że jest pod przymusem, że szuka kompensaty materialnej czy identyfikuje się z grupą, ale dlatego, że spodziewa się pogodzić swoje cele z celami grupy. Istotę motywacji działania stanowi tu nadzieja, że cele grupy da się przystosować do własnych upodobań. Można więc powiedzieć, że wspomniana adaptacja ma niejako dwa oblicza. Z jednej strony chodzi o to, by własne oczekiwania jednostki wobec siebie odpowiadały w sposób właściwy obrazowi jej osoby jako członka danej grupy i o to, by dlatego jej aktywność była funkcjonalna względem tej grupy. Z drugiej strony chodzi o to, by owa aktywność stanowiła efekt odpowiednich oczekiwań jednostki wobec grupy, której jest członkiem. Tak zatem można by mówić o adaptacji wobec grupy, wyrażającej się w oczekiwaniach wobec siebie i o adaptacji wobec grupy, wyrażającej się w oczekiwaniach wobec grupy.