Usuwanie sprzeczności i eliminowanie niezgodności nie jest jedyną cechą modelowania przyswajanych wzorów aktywności. Zachodzi tu także proces idealizacji. Polega on na tym, że nie tylko wytwarza się obraz tego „jak jest”, ale także i tego „jak być powinno”. W rezultacie tworzy się nie tylko np. obraz przyjaciela, ale i ideał przyjaciela, nie tylko obraz grupy kolegów, ale i ideał grupy koleżeńskiej itd. Mimo że proces modelowania, podobnie jak proces generalizowania, jest naturalną tendencją ludzkiej psychiki, to jednak działalność wychowawcza może znacznie przyczynić się do nadania modelowaniu odpowiednich walorów wychowawczych. Po pierwsze wychowawcy mogą zrobić wiele, aby ujednolicić modele ukierunkowujące aktywność osoby wychowywanej. Każdy bowiem model jest tym bardziej jednolity, im bardziej jednolite moralnie są społeczne wymagania grup tworzących społeczne środowisko człowieka i im mniej kontrowersyjne oczekiwania społeczne, wyznaczające pełnienie ról społecznych. Tak zatem, im bardziej aktywne jest środowisko grypsery, skupiające wychowanków zakładu resocjalizującego, tym trudniej o efektywną działalność wychowawczą. Po drugie wychowawcy mogą i powinni troszczyć się o to, by wzory aktywności, stanowiące „materiał wyjściowy” modelowania, były odpowiednio różnorodne i oryginalne. Wynika to z reguły, która opiera się na twierdzeniu, że nowe organizacje, wiążące elementy przyswojonych wzorów, są tym bardziej różnorodne i oryginalne, a więc tym bardziej ułatwiające rozwój osobowości twórczej, im bardziej wielostronny i inspirujący jest „materiał wyjściowy”. Po trzecie w działalności resocjalizującej trzeba ułatwiać redukcję dysonansów poznawczych i spieszyć z psychoterapeutyczną pomocą zawsze wtedy, kiedy owe dysonanse stają się źródłem trwałych napięć psychicznych, zapoczątkowujących proces negatywnej dezintegracji. I wreszcie po czwarte wychowawcy powinni troszczyć się o to, by idealizacja nie prowadziła do deformowania obrazu rzeczywistości i by, zamiast stawać się źródłem dezinformacji, stawała się czynnikiem dążeń dających się realizować, a równocześnie permanentnie zbliżających człowieka do stanów rzeczywistości coraz bliższych ideałowi społeczeństwa socjalistycznego i demokratycznego.