Wychowawca jest tym bardziej osobą socjalizując znaczącą, im bardziej łączą go z osobą wychowywaną więzi wzajemnej zależności zarówno ze względu na osobę, jak i ze względu na zbiorowość społeczną, zarówno ze względu na zależności zewnętrzne, jak i wewnętrzne. Natomiast osoba wychowywana jest tym bardziej osobą socjalizująco znaczącą, im bardziej bogate są cechujące ją tzw. źródła wychowania, do których zaliczamy zarówno poziom wychowalności (zdolności i plastyczności uczenia się), jak i typ i intensywność zainteresowań oraz ich adekwatność do zdolności. Chodzi tu więc o dyspozycje, które jako materiały wychowania stanowią tworzywo produktów wychowania, do których zaliczamy również postawy oraz osobowość ujmowaną jako integracja postaw. Oczywiście, rola znaczącej osoby wychowywanej w specjalnym wychowaniu resocjalizującym, nazywanym przez S. Baleya wychowaniem poprawczym, zależy od roli resocjalizujących osób znaczących. Ważne jest i to, że nie może stać się rola osoby wychowywanej odpowiednio efektywną, ze względu na respektowanie socjalistycznego ideału wychowawczego, bez odpowiedniego oddziaływania znaczącej wychowawczo zbiorowości społecznej. Przyjmując, że najbardziej ważka dla procesu reedukacji, umożliwiającego edukację dotyczącą norm współżycia w skali szerszych struktur społecznych, jest zmiana sytuacji bodźcowej, stanowiącej środowisko społeczne, musimy jednak stwierdzić, że z punktu widzenia efektywnej socjalizacji, wynikającej z uczenia się reedukacyjnego (resocjalizacji), sama zmiana tego rodzaju wydaje się, przy bardziej zaawansowanym wykolejeniu społecznym, nie wystarczająca. Z jednej strony, osoby przeniesione do nowego środowiska wykazują skłonność do powracania do dawnego środowiska jako, przynajmniej na początku, bardziej nagradzającego niż środowisko nowe. Z drugiej strony, ogromna większość środowisk społecznych różni się jedynie liczbą i intensywnością bodźców, które skłaniają do reagowania negatywnego wobec zleceń opartych na wszelkich normach prawnych i obyczajowych. W tej sytuacji osoby, które nauczyły się wzorów aktywności antagonistyczno-destruktywnej, czyli osoby odznaczające się dewiacją niekorzystną społecznie, będą skłonne nadal preferować czynności, które stanowią manifestację postaw związanych z tego rodzaju dewiacją.
