Niektórzy autorzy wyrażają pogląd, że nawyki osłabione wskutek wygaszania (np. pozbawienie deseru) a równocześnie eliminowane przez takie wzmocnienie ujemne, jakim jest aktywna kara (np. klaps wymierzony dziecku), są w znacznie mniejszym stopniu podatne na odnawianie się, niż nawyki osłabione przez następstwa ujemne, polegające wyłącznie na nieuzyskaniu nagrody. Wynika stąd, iż w interpretowaniu procesów reedukacji (obejmującej sferę reakcji na oczekiwania społeczne związane z tą lub inną rolą społeczną) nie należy rezygnować z wyjaśnienia, które odwołuje się do następstw niepożądanej reakcji, mających charakter aktywnej kary, czyli kary w węższym znaczeniu tego słowa. Postępowanie etiotropowe nie może jednak ograniczać się do eliminowania, wzmacnianego karaniem aktywnym, biologicznych i społecznych źródeł uczenia się wykolejającego. Potrzebne jest również organizowanie elementów otoczenia, które skłaniałyby wychowanka do realizacji konstruktywnych społecznie zadań życiowych. Nie chodzi więc tylko o to, aby np. zabrać wychowanka z domu rodzinnego, o ile jest to konieczne, ale i to, aby znaleźć mu inne, odpowiednie środowisko domowe. Nie chodzi tylko o to, aby odizolować wychowanka od antagonistyczno-destruk- tywnej grupy rówieśniczej, ale i to, aby wprowadzić go do odpowiedniego środowiska rówieśniczego. Ważne jest nie tylko usunięcie osób stanowiących podmiot nauczania wykolejającego, ale i wprowadzenie osób znaczących, inicjujących proces resocjalizacji. Niewątpliwie resocjalizacja danej osoby jest tym bardziej prawdopodobna, im bardziej osoba ta podlega oddziaływaniom jednostek i grup, które aprobują reakcje na oczekiwania społeczne konstruktywne’ i dezaprobują reakcje antagónistyczno-destruktywne. Po to jednak, aby uczestnictwo w tego rodzaju zbiorowościach stało się źródłem przynależności do układu grup odniesienia, dzięki której człowiek ustosunkowuje się pozytywnie do norm nakazujących respektowanie określonych interesów społecznych, zbiorowości te muszą na swych członków wywierać odpowiednio silny nacisk, wynikający z wspólnoty celów. Wspólnota ta powoduje uczenie się czynności, które są manifestacją postaw wykluczających antagonistyczno-destruktywne ustosunkowania. Chodzi tu więc np. o uczenie się czynności wyrażających bezinteresowny stosunek do pracy czy uczenie się aktywności szkolnej preferowanej przez grupę, o uczenie się norm etycznych regulujących aktywność rekreacyjną, aprobowanych przez grupę.