Oddziaływania ergotropowe są najczęściej niewystarczające. Trzeba więc je wzmocnić oddziaływaniami semiotropowo-reedukującymi. Zaliczymy do nich rozmaite oddziaływania dyscyplinujące, a więc odwołujące się do represji i do wzmocnienia rozbudzonych dążeń, poprzez kary zewnętrzne oraz budzące zadowolenie zaspokajanie potrzeb osoby resocjalizowanej, w zamian za dalszą realizację zadań i respektowanie określonych norm. Wychowawca powinien z jednej strony stwarzać sytuacje, w których zachowanie destruktywne nie jest nagradzane, a z drugiej strony sytuacje, w których takie zachowanie jest aktywnie karane. Uwzględniając zaś tezę, iż kary zewnętrzne są skuteczne tylko wtedy, kiedy wychowanka i wychowawcę łączy podobny system wartości i norm oraz więź wzajemnej sympatii, musimy starać się o wytworzenie pozytywnych dążeń u wychowanka, o uspołecznienie go oparte na tych dążeniach oraz o kształtowanie u niego mechanizmu wewnętrznej kontroli, będącego źródłem kary wewnętrznej. Swoistym świadectwem marksowskiej prawdy o roli konfliktu przeciwieństw, jako czynnika postępowego rozwoju, jest obserwacja wykazująca, iż istotą każdej zaawansowanej resocjalizacji jest uczenie się w warunkach wewnętrznego konfliktu. I jakkolwiek pomoc wychowawcy i psychoterapeuty jest tu bardzo ważna, to jednak każda jednostka uczy się, a więc i resocjalizuje się w rezultacie własnych wysiłków i sukcesów.