Zdobywać dla siebie cukierki, albo włączać światełko, powodując radość obecnej cały czas drugiej osoby. Okazało się, iż przeprowadzony w pierwszej fazie proces warunkowania wpływał na to, że .te dzieci częściej niż dzieci z grup kontrolnych zapalały światełko, rezygnując z cukierka. Sądzi się, iż pośrednikiem była tu empatia — zastępcze odczuwanie cudzej radości. Eksperyment ten ukazuje, iż empatia — jako wyuczona reakcja — może ułatwiać zachowanie prospołeczne. Hoffman jest zdania, że empatia stanowi wczesną reakcję emocjonalną na cudze cierpienie; wraz ze wzrostem wyodrębnienia reprezentacji innych ludzi i siebie w Sieci Poznawczej dziecka następuje proces łączenia się tego emocjonalnego składnika z poznawczymi operacjami, które pozwalają na dokładne „dotarcie” do cudzych przeżyć. Oba te składniki stanowią ważne elementy, decydujące o wystąpieniu zachowania prospołecznego. Pogląd, iż zdolność do odczuwania cudzych emocji jest ważnym wyznacznikiem zachowania prospołecznego, jest podzielany przez wielu autorów i weryfikowany był w różnego typu badaniach. Wprawdzie wraz z rozwojem dziecka do głosu dochodzą również inne, poznawcze instancje regulacyjne, tym niemniej pierwotna emocjonalna reakcja na cudzy ból, a ogólnie — na cudze emocje, nie zanika i pełni nadal ważną funkcją w regulacji zachowań prospołecznych u starszych dzieci i ludzi dorosłych.