Następnie eksperymentatorka wracała i prosiła dzieci, aby narysowały obrazki dotyczące wysłuchanego opowiadania. Dawała im jednak tylko jeden ołówek. Miarą gotowości do pomocy był czas, w jakim dziecko użyczało drugiemu dziecku ołówka. A tutaj — rzecz dziwna — nie było zależności między nasileniem potrzeby aprobaty a pomaganiem. A więc w sytuacji, gdy nie było jasno pe- wiedziane, że tym, czego oczekuje się od dziecka, jest częstowanie kolegi, i gdy można był* ukryć fakt, że się dostało cukierki, posiadanie silnej potrzeby aprobaty pozostawało w negatywnym związku z gotowością do dzielenia się; gdy jednak dorosły sformułował oczekiwanie,  że oboje dzieci mają coś narysować, gdy fakt niepożyczenia ołówka wydałby się przed eksperymentatorem — wtedy potrzeba aprobaty nie była przeszkodą w pomaganiu. Okazuje się więc, iż takie sytuacje, w których zwiększamy potencjał regulacyjny Struktury Ja, powodują spadek gotowości do działania na rzecz innych ludzi. Można zastanowić się, czy wobec tego skuteczne będą takie oddziaływania, które będą zmniejszać ¡napięcie w Strukturze Ja u osób, u których napięcie to jest silne? Skuteczne, to znaczy, że będą wpływały na zwiększenie motywacji prospołecznej.