W umyśle człowieka reprezentacje osób i zdarzeń nie stanowią izolowanych struktur, lecz są elementami większej organizacji (por. rozdz. 1). Także reprezentacja własnej osoby jest powiązana z innymi elementami sieci poznawczej. Pobudzenie w jednej strukturze poznawczej może wywoływać również — odpowiednio słabsze, ale jednak — pobudzenie w sąsiednich strukturach. Na przykład, jeżeli wytworzymy u człowieka reakcję emocjonalną na słowo „jabłko” (co można uzyskać na drodze eksperymentalnej), to zaobserwujemy, że reakcja ta pojawia się także na „śliwkę” i „gruszkę”, czyli na te elementy, które w Sieci Poznawczej człowieka są silnie powiązane stosunkiem podobieństwa. Jest to zjawisko generalizacji semantycznej. Podobnie dzięki zjawisku generalizacji jest możliwe przenoszenie pozytywnych ustosunko- wań, jakie na ogół ludzie żywią wobec siebie, na innych ludzi, pod jednym wszakże warunkiem — że ci „inni” są spostrzegani jako „podobni do mnie”; że ich reprezentacje znajdują się w Sieci Poznawczej „blisko” reprezentacji własnej osoby. Podobnie może też człowiek przejawiać tendencję do działania na rzecz kogoś innego, kogo spostrzega jako podobnego.