Zainteresowanie innymi ludźmi, sprawność w zakresie podejmowania cudzej roli i inne przejawy funkcjonowania Sieci Operacyjnej podlegają znacznym zmianom rozwojowym. Rozwój dziecka dokonuje olbrzymich przeobrażeń nie tylko w jego systemie wiedzy dotyczącej świata fizycznego, ale również w zakresie wiedzy dotyczącej innych ludzi. Na przykład dziecko rozwijając się zaczyna być zdolne do jednoczesnego integrowania kilku perspektyw, kilku aspektów doświadczenia; to samo zachodzi w odniesieniu do doświadczenia społecznego. Dziecko zaczyna być zdolne do ujmowania sytuacji z punktu widzenia różnych osób. Początkowo trudno jest mu przyjąć jakąkolwiek perspektywę inną’od jego własnej — podobnie jak Kubuś Puchatek jest przekonane, że najlepszą przynętą na słonie jest miód. Dopiero z czasem jest w stanie uwzględniać odmienność innych ludzi i używać tej wiedzy w swych zachowaniach społecznych.  Warto jednak pamiętać, że umiejętności te mogą nie przejawiać się nawet u dorosłych ludzi. Jakże często rodzice są przekonani — podobnie jak Kubuś Puchatek — że to, co było dobre dla nich, będzie dobre również dla dziecka. Eksperymentalnie stwierdzono wielokrotnie, że obniżenie zdolności do podejmowania cudzej roli wiąże się z tym, co nazwaliśmy napięciem w Strukturze Ja. Niezadowolenie z siebie, niechęć do siebie samego, nieakceptowanie siebie, zagrożenie poczucia własnej wartości, wreszcie niepokój, lęk — to wszystko zmniejsza, jak wiemy, regulacyjną funkcję Sieci Operacyjnej w odniesieniu do obiektów społecznych, a więc utrudnia dostrzeganie cudzych potrzeb, podejmowanie cudzej roli.