W przypadku aktywności emanacyjnej cel albo nie jest w ogóle uświadamiany, albo też jest uświadamiany, ale nie pokrywa się z wynikiem konstytuującym czynność, czyli z celem rzeczywistym. Często chodzi tu zachowanie się mające charakter tzw. mechanizmu obronnego, czyli. takiego zachowania się, którego jedyną funkcją jest zagłuszanie irracjonalnego lęku. Mamy tu więc do czynienia z czynnościami rozładowującymi napięcie emocjonalne. Charakteryzując zachowania się emanacyjne i określając je jako tzw. zachowania się symptomatyczne S. Nowak pisze: „Cechują się one tym, że działający nie dostrzega rzeczywistych motywów swego zachowania bądź zachowanie jego jest dlań całkowicie niezrozumiałe, bądź też posiada on wiedzę fałszywą, pozorne rozeznanie w mechanizmach swego postępowania (biorąc np. „racjonalizację” za motyw rzeczywisty itp.). W tych warunkach poznanie stanów introspekcyjnych badanego może być dopiero punktem wyjścia dla dalszych przyczynowych wyjaśnień jego działań; nie jest on równoznaczny z uchwyceniem mechanizmu motywacyjnego tego działania, gdyż mechanizm ten jest nieznany dla samego działającego” Inaczej jest z aktywnością motywowaną sensownie. Zachowanie się ma tu chrakter działań świadomych i celowych. Są to działania, „…w których związek wiedzy z czynnikami psychicznymi wyznaczającymi działanie a działaniem samym jest względnie poprawnie postrzegany przez działającego, w których introspekcja działających odzwierciedla względnie poprawnie zarówno treściowe, jak i strukturalno-relacjonalne aspekty psychologicznego mechanizmu działania”.