Bardzo podobne zjawisko stwierdził w pewnym eksperymencie Ervin Staub. Stosował on również oddziaływanie oparte na indukcji, czyli wskazywaniu badanym pozytywnych konsekwencji ich działania na rzecz innych. Jest to, jak już wiemy, efektywna procedura podnoszenia gotowości do pomocy. Jednakże w tym eksperymencie wyniki były skomplikowane i zarazem zdumiewające.
Nie wdając się w szczegółowy ich opis, można stwierdzić, iż doświadczenia pomagania połączonego z indukcją zwiększały późniejszą gotowość badanych dzieci do udzielania pomocy innym dzieciom i dzielenia się z nimi; natomiast stosowanie indukcji w istotny sposób obniżało gotowość badanych do udzielania pomocy dorosłemu eksperymentatorowi! Wyniki tego badania wskazują, iż dane oddziaływanie wychowawcze może zwiększać gotowość do określonego zachowania wobec jednej kategorii osób (tu: dzieci), a zmniejszać gotowość do podejmowania podobnych zachowań wobec innych osób (tu: dorosłych). Odwołując się do przedstawionej w poprzednich rozdziałach koncepcji osobowości, wysuwamy przypuszczenie, że dziecko udzielając pomocy innemu dziecku i udzielając pomocy dorosłemu kieruje się innymi motywami,, związanymi z działaniem innych mechanizmów: udzielanie pomocy dziecku wiązać się mogło z koncentracją na potrzebach tegoż dziecka (tzw. egocentryczny mechanizm pomagania związany z nadawaniem wartości potrzebom cudzym), natomiast udzielanie pomocy dorosłemu było oparte na oczekiwaniu aprobaty lub chęci uniknięcia dezaprobaty (tzw. ipsocentryczny mechanizm pomagania związany z włączeniem Struktury Ja). Indukcja aktywizowała mechanizm egzocentryczny, co mogło prowadzić do hamowania mechanizmu ipso- centrycznego.