Czy koncentracja na sobie ma jakąś charakterystyczną drogę rozwojową? Niezmiernie trudno jest coś powiedzieć na ten temat. Wydaje się raczej, iż poziom koncentracji na sobie zależy od specyficznych doświadczeń dziecka; że wychowanie odgrywa tu dużo większą rolę niż prawa rozwoju. Niemniej jednak można pokusić się na próbę wskazania na pewne charakterystyczne okresy, w których koncentracja na sobie się zwiększa. Przede wszystkim jest to okres (orientacyjnie) od 13 do 15 roku życia — charakterystyczny egocentryzm wieku dojrzewania. Dziecko w tym wieku jest silnie zaabsorbowane sobą, zajęte analizą własnych przeżyć i stanów; wydaje mu się, że jest przedmiotem zainteresowania wszystkich wokoło (tzw. złudzenie wyimaginowanej publicz ności), że jest zupełnie inne od wszystkich, unikalne (tzw. baśń osobista). Jest to koncentracja na sobie typu poznawczego. Można także sądzić, że w okresie, gdy dziecko zaczyna się wstydzić, liczyć z opinią innych, ujmować swe działanie w kategoriach sukces—porażka, również mamy do czynienia ze wzrostem koncentracji na sobie. Jak jednak wspomnieliśmy, brak jest badań na ten temat.