Własne „ja” na ogół nie jest dla podmiotu jedyną wartością; jest jedną z wartości, a dokładniej — jest elementem systemu, który nazwaliśmy Siecią Wartości. Podobnie jak w poprzednich wypadkach, rozwoj Sieci Wartości ma podwójną charakterystykę:
po pierwsze, polega na formowaniu Sieci Wartości, czyli przejściu od stanu, w którym nic nie posiada wartości, do stanu, w którym rozmaite elementy doświadczenia nabierają  wartości, z czym wiąże się ustabilizowanie zasad wartościowania. W toku tego procesu niektóre elementy osiągają wartość autoteliczną. We wczesnych stadiach rozwoju wartością jest to, co przynosi satysfakcję emocjonalno-popę- dową, nieco później także to, co jest pożyteczne dla „ja” (wartościowanie osobiste), bądź też to, co zostało określone jako wartościowe przez zewnętrzne otoczenie (wartościowanie hetero- nomiczne); po uformowaniu Sieci Wartości określone wartości autonomizują się, uniezależniając tak od „ja”, jak i od ocen zewnętrznych;  po drugie, polega na rozbudowie wartości. Rozbudowa wartości dokonuje się dzięki działaniom na ich rzecz, a więc działaniom, które pomnażają pewne pozaosobiste dobro.