Oddziaływając na osoby wychowywane poprzez wpływ osoby czy grupy, możemy także w kształtowaniu nastawień emocjonalnych odwołać się do reguły wskazującej na rozwijanie nastawień popędowych przez utożsamianie się z określonymi osobami czy przedstawicielami określonego środowiska społecznego. Kontakt z tego typu ludźmi wywołać może coś w rodzaju „zarażenia się” ich postawami, uleganie ich „promieniowaniu” na otoczenie
Niewątpliwie w wielu wypadkach wzory, z którymi się styka resocjalizowana młodzież, mają charakter mniej lub bardziej przemijający. Ale rzecz się ma inaczej w stosunku do ludzi, z którymi osoba wychowywana jest związana więzią zależności wewnętrznej, zarówno autotelicznej, jak heterotelicznej, a ponadto gdy są to ludzie, z którymi osoba wychowywana ma stale do czynienia. W tej sytuacji utożsamianie się z „osobą wzorcową” następuje wiele razy i choć za każdym razem dotyczy innej czynności konkretnej, to za każdym razem dotyczy elementów tego samego stylu, tych samych ogólnych nastawień, charakterystycznych dla przedmiotu utożsamiania się. W rezultacie zaczynają się „wszczepiać” w osobę wychowywaną nie tylko cechy zewnętrzne aktywności osoby wzorcowej, ale jej nastawienia.
Zastanówmy się teraz, co należy zrobić, by „osoba wzorcowa” stała się dla wychowywanej młodzieży przedmiotem utożsamiania się, którego rezultatem są efektywne nastawienia popędowe.