Doceniając resocjalizacyjną doniosłość zmiany nastawień (traktowanych jako źródło ważnych życiowo motywacji i wywołanych przez nie ustosunkowań) zastanówmy się, na czym ta doniosłość polega. Mówiąc inaczej, zastanówmy się, na czym polega kształtowanie się wewnętrznych źródeł uczenia się reedukacyjnego, które to kształtowanie się powinno stanowić charakterystyczną cechę strategii ergotropowej. Tymczasem istnieje małe prawdopodobieństwo wytworzenia się warunków zewnętrznych, dzięki którym każde zachowanie się, stanowiące manifestację wykolejenia społecznego, spotka się z takim zewnętrznym następstwem niekorzystnym, a więc karą aktywną lub karą nieaktywną (brakiem oczekiwanej nagrody), albo, co jest najbardziej reedukujące, i z jednym, z drugim. W rezultacie zachowanie się konkretnego człowieka, bez skrupułów ustosunkowującego się w sposób antagonistyczno-destruktywny wobec społeczeństwa i jego norm, jest tylko czasem karane. Mamy więc do czynienia z tzw. wzmacnianiem nieregularnym, to jest takim, że od czasu do czasu następuje upragniona nagroda, choć nigdy na pewno nie wiadomo, czy następstwem danego czynu będzie wzmocnienie dodatnie, czy ujemne. A jak wykazują rezultaty ważkich badań eksperymentalnych, zachowania się, które utrwalają się wskutek wzmacniania nieregularnego, są szczególnie oporne na oddziaływania reedukujące. Jedynie wtedy, kiedy mamy do czynienia z osobą znajdującą się dopiero w początkowym etapie procesu wykolejania się, kary zewnętrzne dają pozytywny skutek. Inaczej jest z młodzieżą mającą za sobą wiele antagonistyczno-destruktywnych doświadczeń. Jest to bowiem młodzież, która za taki sam czyn raz jest karana, a raz nagradzana; mamy więc tu do czynienia z młodzieżą niezwykle oporną na oddziaływania resocjalizujące.