Wszyscy zgadzają się co do tego, że dobra rodzina sprzyja rozwojowi osobowości dziecka, że zadaniem szkoły jest przyczyniać się do rozwoju wychowanków. Mówi się także, iż człowiek rozwija się w toku działalności zawodowej i że zakład pracy powinien stwarzać takie warunki, aby ów rozwój ułatwiały. Rozwój osobowości traktowany jest także jako jeden z istotnych celów polityki społecznej; państwo socjalistyczne wśród swych zadań programowych za jedno z najważniejszych uważa kształtowanie takich form życia społecznego, które mogłyby się przyczyniać do wszechstronnego rozwoju osobowości. Uważa się też, iż rywalizacja między systemami społecznymi rozgrywa się i na tym także obszarze: można mówić o przewadze systemu, który stwarza lepsze warunki do rozwoju człowieka.
Jednak wprowadzając pojęcie ,,rozwój osobowości” w kontekście tak istotnych problemów życia ludzkiego, nie możemy nie zadawać sobie pytań: co właściwie mamy na myśli, kiedy mówimy o rozwoju osobowości? Czy przez rozwój osobowości należy rozumieć pomnażanie wiedzy? zwiększanie umiejętności? doskonalenie moralne? wzrost zdolności do radzenia sobie z trudnymi sytuacjami? wyższą sprawność umysłową? powstawanie nowych potrzeb? ukształtowanie ambicji? wyrobienie postaw społecznych? Czy chodzi o to wszystko, co zostało wymienione, czy też o coś innego jeszcze? Co w tym kontekście znaczy rozwój? Co ma być rozwijane?