Po drugie, rozwój polega na doskonaleniu tych mechanizmów, co wyraża się we wzrastającej zdolności do różnicowania hedonistycznych właściwości bodźców, tworzeniu koordynacji między rozmaitymi modalnośeiami zmysłowymi itp. Wyrazem tego jest wzrastające wysubtelnienie smaku (w zakresie potraw, napojów, konfiguracji dźwiękowych czy ohra- zowych) i poszukiwanie nowych, coraz bardziej złożonych i niezwykłych doświadczeń w sferze zmysłowej. Wtedy, gdy ta forma rozwoju staje się dominująca, człowiek koncentruje się na dążeniu do coraz bardziej wyrafinowanej konsumpcji. Ta wersja rozwoju ma wielu zwolenników i swoje miejsce w historii kultury i ideologii — była ona (i jest) programowym celem koncepcji hedonistycznych. Ze względu na określone jej konotacje można nazwać ją dio- nizyjską formą rozwoju. Przyjmujemy, iż rozmaite mechanizmy popędowe i emocjonalne zostają w trakcie postępującej socjalizacji poddane jednemu, centralnemu kierownictwu; dzieje się tak dzięki temu, że dochodzi do uformowania się wyższej instancji regulacji — Sieci Poznawczej, a w jej ramach zostaje ukształtowana określona struktura regulacyjna: Struktura Ja.