Po pierwsze kara nie może być zemstą i nie może być wymierzona wychowankowi traktowanemu jako osamotniona jednostka. Po drugie kara ma sens jako środek wychowawczy jedynie wtedy, kiedy wychowanek zdaje sobie sprawę z tego, że rzeczywiście naruszył interesy kolektywu, a przy tym chce być jego członkiem. Po trzecie po zapowiedzi kary nie zawsze musi następować jej wykonanie. Niejednokrotnie nie jest to wychowankowi potrzebne, jeżeli przekonywując da on do zrozumienia, iż podporządkowuje się kolektywowi (społeczeństwu) i na przyszłość będzie unikał czynów potępionych. Palenie papierosów lub picie alkoholu, wagarowanie, ucieczka z domu, pobicie lub okradzenie kogoś, mogą na dłuższą metę przynosić różnego rodzaju następstwa karzące, ale ich bezpośrednie następstwa mogą być nagradzające. Takimi następstwami nagradzającymi może być np. w wypadku palenia papierosów czy picia alkoholu to, że czynności te redukują lęk. Otóż bezpośrednie nagrody bywają silniejsze, jako czynnik aktywizowania psychicznych procesów auto sterowania, niż znacznie bardziej odległe kary. Wynika stąd, iż kara jest tym bardziej reedukująca, im bardziej jest bezpośrednia. Dotyczy to szczególnie tych osób, u których procesy intelektualne w zakresie antycypacji mają niewielki wpływ na przebieg psychicznej regulacji czynności.