Zgadzając się z analizą postaw proponowaną przez G. W. Allporta uważam jednak, że w każdej postawie można dopatrzeć się zarówno motywów, czyli wewnętrznej funkcji układu nastawień, jak i ustosunkowań, czyli zewnętrznej funkcji tego układu. Przyjmując, że istnieje ścisły związek między funkcjami postawy a nastawieniami, wy» chodzimy z założenia, że postawa ulega zmianie nie tylko wskutek zmiany nastawień, ale i wskutek zmiany funkcji. Mówiąc inaczej, nie tylko zmiana nastawień powoduje zmianę funkcji, ale i zmiana funkcji powoduje zmianę nastawień. Presja, o której wspomniano wyżej, przybiera niejednokrotnie formę przymusu. Taką właśnie presję mogą stosować sędziowie dla nieletnich w RFN na podstawie prawa z dnia 4 sierpnia 1953 r. Na podstawie tego właśnie prawa w 1958 r. H. Holzschuh, sędzia w Wiesbaden, wydał wyrok w procesie trzech dziewiętnastoletnich młodzieńców, którzy dopuścili się kradzieży kilku aut i motocykli, a następnie prowadzili pojazd motorowy, będąc w stanie nietrzeźwym i nie posiadając dokumentu uprawniającego do kierowania samochodami i motocyklami. Orzeczenie sądu, sformułowane przez dr Holzschuh zlecało podsądnym zapoznanie się z filmem poświęconym życiu Alberta Schweitzera, lekarza, słynnego działacza społecznego i laureata nagrody Nobla. W ciągu dziesięciu dni każdy z trzech podsądnych musiał przedłożyć sądowi dwustronicową relację pisemną o wrażeniach wywołanych filmem. Ponadto trzej młodzieńcy zostali zobowiązani przez sąd do bezpłatnej pracy w charakterze posługaczy w szpitalu na oddziale chirurgicznym po to, aby sami zobaczyli cierpienie ofiar nieodpowiedzialnej jazdy kierowców pojazdów motorowych. W wypadku niewykonania powyższych zleceń sąd przewidział zastosowanie kary pozbawienia wolności. Trzej młodzi ludzie wykonali zalecenia sądu dotyczące zapoznania się z wspomnianym filmem i przedstawienia sprawozdania z wrażeń wywołanych seansem filmowym. Wykonali także zlecenie dotyczące pracy w szpitalu. Pracowali tam cztery godziny tygodniowo przez okres trzech miesięcy. Ich rozmowy z przedstawicielami sądu, informacje ich rodziców oraz dalsze zachowanie, obserwowane przez okres dwóch lat wykazało, że wyrok wydany przez sędziego Holzschuh okazał się bardzo efektywny wychowawczo.
