Nawiązując do pojęcia podkultury, R. A. Cloward i L. E. Ohlin (1961) analizują antagonistyczno-destruktywny stosunek zbiorowości części młodzieży do społeczeństwa i ujmują ów stosunek jako relację kulturową. W świetle rozważań tych autorów rysują się trzy typy rozwiązań pod kulturowych, trzy kierunki selekcji i modyfikacji kultury otaczającej młodzież niezdolną do podporządkowania się wymaganiom konstruktywnego życia w społeczeństwie. Pierwszy jest udziałem osób, które wskutek specyficznego przebiegu socjalizacji są skłonne do nielegalnego zaspokajania potrzeb; równocześnie ich mechanizmy autokontroli są na tyle operatywne, że pozwalają przyjąć wzór życia i „pracy”, zakładający walkę z określonym porządkiem prawnym i obyczajowym. Drugi jest udziałem osób, dla których wartością podstawową są wszelkie zaakceptowane społecznie rozwiązania, które pozwalają nie tyle na zaspokojenie potrzeb, ile na rozładowanie napięcia i uwalnianie się od stanów frustracyjnych; równocześnie ich kontrola przez strach i kontrola przez antycypację winy jest nikła, więc poszukują więzów społecznych opartych na wspólnym przeżywaniu aktywności zabawowo-agresywnej, ukierunkowanej przez aprobowane zespołowo wzory. Trzecie rozwiązanie podkulturowe jest udziałem osób, które cechuje stałe niepowodzenie w osiąganiu celów życiowych legalnymi sposobami oraz niemożność zastosowania środków agresywno-nielegalnych, wskutek uprzedniej internalizacji czynników wewnętrznej kontroli.
Pierwszy typ podkulturowego rozwiązania konfliktu między skłóceniem z normami legalnej egzystencji a potrzebą społecznego uczestnictwa i społecznej akceptacji reprezentują selekcja i modyfikacja treści kulturowych, stanowiące warunek istnienia i prosperowania zbiorowości inicjującej, organizującej i akceptującej prefesjonalną przestępczość, a więc przestępczość traktowaną utylitarnie, jako środek uzyskiwania właściwych wartości.
Drugi typ reprezentują selekcja i modyfikacja treści kulturowych, dostarczające kanwy dla życia zbiorowego, które cechuje emocjonalnie traktowana agresja, deprecjonowanie wszelkich konstruktywnych autorytetów, maksymalne odrzucenie zobowiązań, specyficzne wulgaryzowanie i deprecjonowanie społecznych wartości i problemów znajdujących się w centrum uwagi opinii publicznej.
