Przyjmując, iż wykolejenie społeczne jest to pewien stan osobowości, przyjmujemy równocześnie, iż należy ów stan ujmować jako układ postaw, właśnie bowiem ten rodzaj układów psychicznych warunkuje ustosunkowania wyrażające egotyczną motywację. Twierdząc zaś, iż chodzi tu o układ, twierdzimy tym samym, że chodzi tu o postawy wzajemnie ze sobą związane. To wzajemne powiązanie postaw może mieć dwie odmiany. Pierwsza z nich to powiązanie dominacyjne, druga integracyjne. Powiązanie postaw na zasadzie dominacji polega na tym, że jedna lub kilka postaw dominuje nad wszystkimi innymi tak dalece, że zmiana tych dominujących postaw wywołuje zmianę wszystkich innych. Natomiast powiązanie postaw na zasadzie integracji polega na tym, że nastawienia, będące podstawowymi składnikami wszystkich postaw, są do siebie istotnie podobne, że mówiąc inaczej mogą być zaliczone do nastawień najogólniejszych, a więc integrujących wszystkie postawy, to jest powodujących podobne ustosunkowania wobec określonych elementów i aspektów rzeczywistości. W przypadku wykolejenia społecznego chodzi o negatywne ustosunkowanie wobec norm współżycia społecznego, wynikające z pozytywnego ustosunkowania się wobec wzorów aktywności, aprobowanych wskutek ekspansyjnych czy restrykcyjnych integracji nihilistyczno-asocjalnych lub dogmatyczno-dyssocjalnych.