W pierwszym wypadku nacisk z zewnątrz, który ma skłonić daną osobę do zmiany dotychczasowego zachowania się, jest bezskuteczny. W drugim wypadku, wskutek nacisku z zewnątrz dana osoba zmienia swoje zachowanie się tak, by zmiana wywołała wyeliminowanie nacisku lub jego źródła. Przykładem zachowania się opornego jest ograniczenie się do odmowy wykonania czyjegoś zlecenia lub też do wykonywania dalej czynności zabronionej. Przykładem zachowania się zaczepnego jest słowne lub fizyczne zaatakowanie zleceniodawcy. Pewną odmianą czynności negatywnych jest także ucieczka. Człowiek, znalazłszy się pod naciskiem tego lub innego zlecenia, zamiast starać się o cofnięcie zlecenia czy udawać posłuszeństwo, stara się usunąć z pola nacisku. Takim zachowaniem się jest np. udawanie chorego, aby nie brać udziału w zapowiedzianej klasówce. Izolacja różni się wyraźnie od ucieczki. Ucieczka ma na celu uwolnienie się od nacisku jakichś wymagań, a zachowanie się izolatywne jest akcentem zaczepnym. W przeciwieństwie bowiem od człowieka uciekającego, człowiek izolujący się oczekuje, iż dana osoba będzie się starać przerwać izolację, usuwać jej przyczyny i nawiązać zerwany kontakt. Wśród wielu zachowań się negatywnych można by wymienić tzw. paradoksalne formy zachowań się. Do tego rodzaju zachowań się wypada zaliczyć np. demonstrowanie przesadnej uprzejmości wobec osoby, której się dało do zrozumienia, że się ją ocenia ujemnie. Reakcją paradoksalną będą także czynności szkodliwe dla osoby realizującej te czynności i wykonywane ze świadomością ich funkcji oraz tak, by dowiedziała się o nich osobna, której pragnie się w ten sposób sprawić przykrość.