.Jestem szlachetnym człowiekiem — jakże mógłbym nie pomóc?”. Dlaczego Lisa i Anna spędzają parę dni na wyszukiwaniu osób, którym można pomóc, i, nie zwracając uwagi na koszty, wykonują na ich rzecz rozmaite czynności? Wydaje się, że wyjaśnienie Homansa, iż oczekują one nagrody, nie jest tu wystarczające. Dziewczynkom chodzi bowiem o uzyskanie specyficznego stanu ducha — poczucia zgodności z wpojoną normą, przekonania się, że postąpiły zgodnie z normą* „być dobrym, szlachetnym, pomagać ludziom”. Podejście takie, zwane normocentrycznym, jest dość popularne w literaturze psychologicznej. Jego reprezentantami są m.in. znani amerykańscy badacze Leonard Berkowitz i L. Daniels, a także Shalom Schwartz. Na znaczenie norm zachowań prospołecznych zwraca także uwagę Ervin Staub, równie znany amerykański badacz zajmujący się rozwojem tych zachowań u dzieci. Podejście to jest również często spotykane w potocznym rozumieniu wychowania. Częst* mówi się, że „dzieciom należy wpajać zasady współżycia społecznego”, „dbać, aby przestrzegały reguł moralnych”. (Odstępstwa od norm są zresztą nawet społecznie karane, np. sądownie.)