Następnie stwarzano okazję do podzielenia się cukierkami z innymi dziećmi. Okazało się, że trzecio- i czwartoklasiści po sukcesie w grze dzielili się mniej niż po porażce; natomiast piąto- i szóstoklasiści — odwrotnie. Staub interpretuje tę zależność w sposób ’ (następujący: w miarę rozwoju dzieci uczą się dwóch sprzecznych norm. Jedna z nich to tzw. norma zasłużenia — „jeśli coś ci się powiodło, jeśli odniosłeś sukces, to wtedy zdobywasz różne miłe rzeczy i twoim dobrym prawem jest je zatrzymać przy sobie”. Druga z nich to tzw. norma dzielenia się — przekonanie, że dzielenie jest czymś dobrym. Staub sądzi, iż norma zasłużenia jest poznawana wcześniej i z czasem wpływ jej słabnie, podczas gdy uczenie się dzielenia trwa nadal; z biegiem lat więc zaczyna przeważać nad normą zasłużenia. U dzieci starszych sukces, a raczej będące jego konsekwencją pozytywne emocje powinny więc raczej sprzyjać dzieleniu się. Zależności takie potwierdził autor w szeregu badań, wykazując, iż w pewnym wieku  dwa elementy Sieci Wartości — norma zasłużenia i norma dzielenia — mogą pozostawać we wzajemnym konflikcie, co staje się źródłem tendencji do przeciwnych sposobów zachowania się.