Inna ilustracja zjawiska podobnej klasy została również wykryta w eksperymentach Er- vina Stauba. Badane przez niego dzieci zajmowały się rysowaniem, gdy nagle z przyległego pokoju dochodziły odgłosy łomotu, a następnie płaczu i szlochu, skargi i wołania o pomoc. Autora interesowało to, ile dzieci wchodzi do drugiego pokoju, aby udzielić pomocy. Badano dzieci od wieku przedszkolnego do szóstej klasy. Okazało się, że gotowość do pomocy wzrastała wraz z wiekiem badanych dzieci — od wieku przedszkolnego aż do drugiej klasy — a następnie zmniejszała się. Był to wynik nieoczekiwany w świetle nagromadzonej już wiedzy na temat rozwoju zachowań prospołecznych. Autor przeprowadził więc kolejny eksperyment. Tym razem części z osób badanych (siódmoklasistów) eksperymentator udzielił pośrednio pozwolenia na opuszczanie ipokoju, mówiąc: „Jeśli będą ci jeszcze potrzebne kredki, możesz pójść do drugiego pokoju i wziąć je z parapetu”. Okazało się, gdy tak .poinstruowane dzieci zostały same i usłyszały krzyki z sąsiedniego pokoju, to na 20 badanych dzieci 10 udzieliło pomocy. Zaś spośród dzieci, którym nic nie powiedziano, tylko troje (na 20) udzieliło pomocy. Badania te wskazują, iż wraz z wiekiem dzieci uczą się — oprócz normy pomagania —- również norm „zachowania się jak należy”, posłuszeństwa.