W strzeba rozwinąć w sobie wiele rozmaitych własności. We wszystkich opisanych tu przypadkach zakłada się, że istnieje określony stan końcowy — wyznaczony biologicznie bądź społecznie, albo też wynikający z naturalnej struktury zadań — do którego zmierza proces zmiany, który już osiągnięty umożliwia wypełnianie określonych funkcji. Proces zmian może kończyć się po osiągnięciu określonego standardu bądź też toczy się dalej, do osiągnięcia kolejnego standardu. W ten sposób można np. opisać rozwój umysłowy w okresie dzieciństwa i młodości. Wybitny szwajcarski psycholog Jean Piaget przedstawił go jako osiągnięcie kolejnych faz, w ramach których jest realizowana swoista forma równowagi procesów umysłowych jako systemu regulacji stosunków między jednostką a światem. Ten sposób rozpatrywania rozwoju ma także konsekwencje, iż wszystko, co się nie zgadza z założonymi z góry standardami, ujmowane jest jako dewiacja i wymaga odpowiednich działań korekcyjnych. W odniesieniu do bardzo wielu zjawisk taki sposób myślenia okazuje się przydatny, ale jest i taki ich zakres, co do którego sposób ten okazuje wyraźne ograniczenia.’