Jak widać, dwie badane grupy różniły się między sobą tym, iż jedna za działalność na rzecz innych dzieci była nagrodzona czekoladą, druga zaś grupa zetknęła się z pozytywnymi konsekwencjami swoich czynów dla innych dzieci. W drugiej części eksperymentu porówna- liśmy zachowanie uczniów z obu grup w nowej sytuacji; w tej właśnie fazie badania chcieliśmy przekonać się, czy zastosowane procedury miały wpływ na dzielenie się z innymi ludźmi i zainteresowanie nimi. Badani otrzymali od eksperymentatora bardzo atrakcyjne kalkomanie i jednocześnie zaproponowano im, by część odstąpiły na rzecz chorych dzieci, rzekomo przebywających w szpitalu. Biorąc pod uwagę ilość oferowanych kalkomanii, można było stwierdzić, że obie badane grupy były bardziej skłonne do dzielenia się niż grupa kontrolna, w której nie zastosowano żadnych wcześniejszych oddziaływań. A więc oba zastosowane sposoby — i tradycyjne nagradzanie, i ukazywanie konsekwencji działania — były skuteczne, jeśli chodzi o zwiększenie gotowości do pomagania (choć trzeba przyznać, że tradycyjne nagradzanie było mniej skuteczne: dzieci nagrodzone czekoladą dzieliły się w mniejszym stopniu niż dzieci, którym ukazano konsekwencje ich działania).