Wprowadzenie więc wychowanków do grup, w których dominują czynności, których źródłem są nastawienia popędowe i pobudzeniowe konstytuujące aktywną twórczość, może okazać się skuteczną strategią kształtowania postaw i to tym bardziej, im bardziej członkowie grupy są skłonni świadomie i /konstruktywnie oddziaływać wzajemnie na siebie. A będą oni skłonni do takiej aktywności tym bardziej, im bardziej będą się identyfikować z daną grupą i im bardziej będą się do niej adaptowali. J. G. March i H. A. Simon twierdzą, że identyfikacja z grupą polega na tym, że członkowie grupy orientując się, iż większość jej członków żywi określone cele zaczynają te cele traktować jako własne; np. zorientowawszy się, że zdaniem większości członków grupy wykopanie rowu przyczynia się do zapobiegania rozprzestrzenianiu się pożaru, chętnie podejmują tego rodzaju zadanie. Równocześnie cytowani autorzy wskazują na następujące zależności determinujące identyfikację z grupą: Im silniejsze jest odczucie prestiżu grupy, tym większa skłonność jednostki do identyfikowania się z grupą, i odwrotnie. Im w szerszym zakresie członkowie grupy uświadamiają sobie wspólność celów, tym większa jest skłonność jednostki do identyfikowania się z grupą, i odwrotnie. Im częstsze jest wzajemne oddziaływanie pomiędzy jednostką a członkami grupy, tym większa jest skłonność jednostki do identyfikowania się z grupą, i odwrotnie. Im większa ilość indywidualnych potrzeb zostaje zaspokojona w ramach grupy, tym większa jest skłonność jednostki do identyfikowania się z grupą, i odwrotnie.