Jak wiadomo, różne obszary (czy systemy) Sieci Operacyjnej mogą mieć niejednakowe możliwości generatywne, czyli że u różnych osób będą występować w różnych zakresach przejawy twórczości. Idea rozwoju człowieka przez przyrost jego możliwości poznawczych i możliwości wykonawczych lub też rozwoju jako zwiększenia jego możliwości twórczych jest jedną z najbardziej popularnych. W różnych jej sformułowaniach akcentuje się bądź przyrost wiedzy (jako coraz lepszego rozumienia świata), bądź zwiększenie sprawności i poszerzenie ich zakresu o coraz to nowe obszary (np. ostatnio popularne stało się postulowanie rozwoju sprawności Szkice z teorii osobowości 193 interpersonalnych), bądź doskonalenie możliwości twórczych w jakimś szczególnym zakresie (nęp. muzyki, malarstwa, poezji, określonej dyscypliny naukowej). Tę koncepcję rozwoju można określić jako apollińską, jako że bóg Apollo opiekował się tak sztuką, jak nauką. Charakterystyka roawoju odnosi się nie tylko do poszczególnych instancji regulacji, ale także do osobowości jako systemu działającego jako całość. Z tej perspektywy o rozwoju systemu można mówić, gdy zwiększają się jego funkcjonalne możliwości. Ten wzrost możliwości ma aspekt wewnętrzny, a więc wzrost zdolności do samoregulacji, czyli kierowania sobą samym zgodnie z przyjętymi przez siebie wartościami, i aspekt zewnętrzny: wzrost zdolności realizowania postawionych sobie celów nie tylko doraźnych, ale i odległych (realizacja odległych zadań, jak to ujmuje znany polski psycholog Kazimierz Obuchowski), czy jeszcze szerzej — wzrost zdolności do samorealizacji.