Wychowanie integrujące postulujemy nie tylko dlatego, że pewna część młodzieży wykolejonej społecznie odznacza się integracją antagonistyczno-destruktywną. Wychowanie integrujące postulujemy także dlatego, że również w przypadku młodzieży wykolejonej społecznie (u której dominacja tendencji asymilatywno-asocjalnych czy akomodatywno-dyssocjal- nych wyraża się jedynie dominacją określonych postaw) niezbędnym warunkiem rozwoju homeostatywnego jest wytworzenie się konstruktywnego społecznie centralnego systemu integrującego, bez którego taki rozwój nie jest możliwy. Uważamy tak dlatego, ponieważ twierdzimy, że aktywność twórcza jest zarówno świadectwem, jak i warunkiem takiego rozwoju, a twórczość jest tym bardziej efektywna, im bardziej zaawansowany i intensywny jest proces integracji dyspozycji osobowościowych, przede wszystkim integracji postaw wewnętrznej nad całokształtem czynności człowieka. Mamy tu do czynienia z tzw. rozwojem charakteru, któremu towarzyszy rozwój samodzielności manifestującej się aktywnością twórczą na miarę optymalnego uspołecznienia. Otóż, jak wynika z szeregu badań, niezbędnym warunkiem każdej takiej aktywności jest kształtowanie się integracji postaw, zmierzającej do osiągnięcia odpowiedniego poziomu. Chodzi tu nie o jakąkolwiek integrację, ale o integrację umożliwiającą aktywność twórczą, czyli o optymalną homeostazę psychiczną. Tego rodzaju integracja (nazywana czasami „silnym ego”) stanowi zarówno konsekwencję swoistych treści przyswajanych wzorów integracji, wiążących jednostkę z określoną zbiorowością społeczną, jak i stosowanych technik i metod tego przyswajania. Aby wytworzyła się taka integracja, ważne są cechy osobowości jednostki przyswajającej wzory integracji, gdyż ostatecznie nastawienia integrujące są rezultatem przekształceń, których źródłem są zdolności i skłonności człowieka. Aby wytworzyła się taka integracja, ważne są także cechy zbiorowości społecznej, w ramach której dokonuje się proces integracji postaw.