Uwzględniając fakt, że w ustosunkowaniach cechujących czynności osób alkoholizujących się i narkotyzujących występują pewne podobieństwa, sięgnijmy do typologii, którą proponuje A. Kępiński. Typologia ta dotyczy co prawda toksykomanii alkoholicznej, jednakże jej autor sugeruje niedwuznacznie, że można by również odnośnie toksykomanii narkotycznej wyróżnić pięć typów konsumowania: neurasteniczny, kontaktywny, dionizyjski oraz heroiczny i samobójczy. Warto do tej typologii nawiązywać, analizując także osobowościowe podłoże narkomanii, gdyż właśnie tego rodzaju tendencje ujawnili badacze niemieccy w rezultacie badań empirycznych prowadzonych we Frankfurcie oraz w Kolonii. Biorąc to pod uwagę, scharakteryzujemy bliżej każdy z wymienionych wyżej typów konsumowania. Konsumpcja neurasteniczna wynika z traktowania środka odurzającego jako środka na zmęczenie, zniechęcenie i rozdrażnienie. Konsumpcja kontaktywna wiąże się z chęcią zmniejszenia dystansu wobec innych ludzi, przełamania poczucia izolacji i osamotnienia. Konsumpcja dionizyjska wynika z chęci uzyskania stanu zamroczenia, który umożliwia oderwanie
się od codzienności w krąg przeżyć niezwykłych, przenoszących człowieka w inną rzeczywistość, zapewniających mu przeżycie ekstazy, olśnienia i panicznego lęku. Konsumpcja heroiczna zapewnia poczucie mocy i poczucie gotowości do dokonania wielkich czynów. Środki narkotyzujące, podobnie jak alkohol, niejednokrotnie redukują udrękę pytań związanych z obrazem własnej osoby i pod ich wpływem człowiek wydaje się sobie w pewnych momentach lepszy, bardziej szlachetny, inteligentny, odważny itp. A kiedy te przeżycia ustępują, uzyskuje się przynajmniej utratę świadomości. Natomiast konsumpcja samobójcza wynika z pragnienia zapomnienia o tym, co boli; wiąże się ona z autoagresją, a często z niską samooceną i pragnieniem samozniszczenia.