Po pierwsze kara nie może być zemstą i nie może być wymierzona wychowankowi traktowanemu jako osamotniona jednostka. Po drugie kara ma sens jako środek wychowawczy jedynie wtedy, kiedy wychowanek zdaje sobie sprawę z tego, że rzeczywiście naruszył interesy kolektywu, a przy tym chce być jego członkiem. Po trzecie po zapowiedzi kary nie zawsze musi następować […]

Po pierwsze, należy dać wychowankowi do zrozumienia, że mimo wymierzania mu kary szanuje się jego godność ludzką. Po drugie, kara powinna rozwiązywać problem ostatecznie, a nie stwarzać nowego. Nie wolno więc wracać do faktu karania, ciągle go wychowankowi przypominać wymawiać Makarenko odrzuca koncepcję kary jeżeli jest to czynność godząca w osobę wychowanka jako jednostki. Twierdzi on, iż […]

Nawiązując do przyjętej tu teorii motywacji i postaw powiemy, że stosowanie kar i nagród tylko wówczas stwarza i zmienia motywacje, gdy inspiruje odpowiednie procesy emocjonalne oraz procesy orientacyjno-intelektualne. Jeżeli wychowawca np. karze wychowanka, ale wcale nie troszczy się to, czy zrozumiał on, w jakim stopniu, za co jest ukarany, i czy uznaje słuszność stosowanych wobec niego kar, […]

Oddziaływania ergotropowe są najczęściej niewystarczające. Trzeba więc je wzmocnić oddziaływaniami semiotropowo-reedukującymi. Zaliczymy do nich rozmaite oddziaływania dyscyplinujące, a więc odwołujące się do represji i do wzmocnienia rozbudzonych dążeń, poprzez kary zewnętrzne oraz budzące zadowolenie zaspokajanie potrzeb osoby resocjalizowanej, w zamian za dalszą realizację zadań i respektowanie określonych norm. Wychowawca powinien z jednej strony stwarzać sytuacje, w […]

Oczywiście, ci ludzie w walce wewnętrznej, bez której nie ma autentycznej resocjalizacji, okazują się często ogromnie słabi. Potrzebna jest więc im także kara zewnętrzna, kara często ostra, bolesna. Ale ma ona sens wychowawczy dopiero po uruchomieniu mechanizmu samokarania, a przedtem służyć może co najwyżej do tego, aby utrzymać podopiecznego w ryzach, pohamować jego agresywne impulsy […]

Każde rozwiązanie konfliktu, które doprowadza do przewagi motywacji bardziej nagradzającej niż motywacja przeciwstawna, jest swoistym nagradzaniem konfliktu. W rezultacie, im częściej wystąpi takie nagradzanie, tym bardziej tendencji do unikania konfliktu przeciwstawia się tendencja do przeżycia go i rozwiązywania. Wspomnieliśmy już o tym, że konflikt motywów wyraża się w napięciu związanym z lękiem, i to tym bardziej, […]

Analiza faktów składających się na proces resocjalizacji pozwala stwierdzić, iż wzrostowi odporności na konflikt, wywołanemu omówionym wyżej stopniowaniem trudności, towarzyszy wzrost odporności na bodźce skłaniające do antagonistyczno-destruktywnego reagowania. Pomyślny przebieg resocjalizacji następuje wówczas, gdy po wytworzeniu się motywacji prospołecznej wychowanek nie od razu znajdzie się w sytuacji wywołującej silny konflikt motywów. Na początku występują bodźce […]

W sytuacji silnego konfliktu motywów człowiek z reguły przeżywa lęk, często niejasny, nieokreślony, czyli tzw. lęk subiektywny. Wynika to stąd, iż konflikt wywołuje napięcie, a napięcie jest przyczyną lęku, a więc stanem aktywizującym potrzebę bezpieczeństwa. Człowiek przeżywający lęk chętnie poszukuje kontaktu z kimś, kto jest dyskretny, z kimś, kogo nie trzeba się bać i można […]