Przekonanie rzez przymuszanie, przez perswadowanie i przez uzasadnianie. W pierwszym przypadku argumentem jest zapowiadanie ewentualnej kary lub nagrody jako skutku ustosunkowania się do lansowanego twierdzenia. W drugim przedstawienie danego twierdzenia jako doniosłego i cennego dla osoby przekonującej. W trzecim odwołanie się do pewnego systemu wyjaśniania! i wartościowania rzeczywistości. Stojąc (na gruncie wychowania socjalistycznego uważamy, że przekonywanie nawiązujące do sankcji czy atrakcyjności należy traktować tylko jako punkt wyjścia, ułatwiający przekonywanie przez uzasadnienie. Przekonywanie przez uzasadnienie może być takie, które: 1) wykazuje prawdziwość sądu zawierającego opis, 2) wykazuje słuszność sądu zawierającego ocenę i związanego z określonymi normami i dyrektywami. W pierwszym przypadku staramy się przedstawić empiryczną weryfikację danego opisu, jego praktyczną efektywność, ukazać jego logiczną strukturę, odwołując się np. do ogólnych praw nauki. Uzasadniamy więc adekwatność opisu do przedstawionej rzeczywistości. Uzasadniając zaś np. jakąś ocenę moralną, musimy nawiązać do jakiegoś systemu etycznego i wykazać, że zdanie zawierające tę ocenę wynika z bardziej ogólnych zdań oceniających, a więc przyjęcie tych zdań bardziej ogólnych uzasadnia przyjęcie danej oceny. Inaczej przedstawia się sprawa z uzasadnieniem tzw. ocen utylitarnych, które w sposób specyficzny wiążą uznane oceny wyznaczające ostateczne cele (oceny właściwe) z opisem. Opis ten ukazuje zależność między faktami, pozwala określić, jakie środki i sposoby musimy zastosować, aby zrealizować cel wyznaczony oceną właściwą.