Mówiliśmy już, że pewna część młodzieży wykolejonej społecznie odznacza się skrajną dominacją tendencji asymilatywnych, która wyraża się nie tylko dominacją postaw zdecydowanie egoistyceno-egocentrycznych, ale i nihilistyczno-asocjalną ich integracją. Mówiliśmy także, że pewna część młodzieży wykolejonej społecznie to młodzież, którą cechuje skrajna dominacja tendencji akomodatywnych, co znajduje wyraz zarówno w egoizmie socjocentrycznym, jak i w dogmatyczno-dyssocjalnej integracji postaw. Tak zatem w stosunku do części młodzieży, którą charakteryzuje antagonistyczno-destruktywna (ekspansyjna lub restrykcyjna) integracja postaw, sama zmiana dominacji orientacji egoistycznej wystarczyć nie może. Rzecz w tym, że każda integracja postaw wyraża się w całym systemie przekonań i wartości, który nie tylko zmierza do hierarchizacji wszystkich nastawień i kooperacji między funkcjami wszystkich postaw. Konsekwencją każdej integracji postaw jest także pewien stan świadomości, który polega na dającym się mniej lub bardziej efektywnie zwerbalizować, opisowym i postulatywnym obrazie rzeczywistości (w tym własnej osoby) oraz na koncepcji tego, co najważniejsze, co nadaje życiu sens. Mówiąc inaczej, konsekwencją każdej integracji postaw jest określony światopogląd i określona ideologia, a więc centralny system integrujący i wpływający na całokształt ludzkiego postępowania. Chodzi więc o to, by w wychowaniu resocjalizującym nie pominąć odpowiedniego wychowania integrującego.