Otóż istnieje większe prawdopodobieństwo, że człowiek zrezygnuje z powtarzania danej reakcji wtedy, gdy niepowodzenie spotka go w początkowym okresie uczenia się tej reakcji, niż wtedy, gdy takie niepowodzenie zdarza się już po dokonaniu wielu pomyślnych działań, zgodnych z określonymi oczekiwaniami społecznymi. Również dana wyuczona dyspozycja psychiczna jest tym bardziej trwała, im więcej razy było nagrodzone wystąpienie manifestującej ją reakcji i im większa nagroda przypadała na jedną manifestującą reakcję. Ponadto dana czynność oraz proces jej psychicznej regulacji będzie dłużej występować bez nagradzania wówczas, gdy przy pozostałych niezmiennych warunkach w czasie poprzednich doświadczeń podmiot uczenia stykał się z nagradzaniem nieregularnym, tj. nagradzaniem tylko niektórych zachowań się tego samego rodzaju. Wynika stąd, iż u dziecka nagradzanego za każde odrobienie lekcji skłonność do ich odrabianiu jest mniej odporna na wygaszanie, niż u dziecka, które tylko od czasu do czasu otrzymuje nagrodę za to, że zgodnie z oczekiwaniami szkoły i rodziny wywiązuje się ze swoich obowiązków w zakresie odrabiania lekcji. Ustalenia powyższe mają doniosłe znaczenie dla efektywnego wychowawczo przebiegu oddziaływań resocjalizujących. Rzecz bowiem w tym, że w niektórych wypadkach nie wystarczy ani strategia polegająca na kształtowaniu funkcji postaw dominujących w swoistym dla wykolejenia społecznego układzie postaw, ani strategia polegająca na kształtowaniu nastawień, które stanowią składniki tych postaw. W niektórych wypadkach niezbędna jest także strategia polegająca na kształtowaniu społecznych determinantów postaw dominujących oraz strategia polegająca na kształtowaniu, uwarunkowanych czynnikami biologicznymi i psychicznymi, źródeł uczenia się, decydujących o skuteczności postulowanych wpływów społecznych.