Wartościowanie autoteliczne jest pewnym nabytkiem rozwojowym. Ważne jest tu rozwinięcie się takich procesów, jak zdolność podejmowania cudzej roli, cudzej perspektywy; jeszcze wcześniej, oczywiście, wyróżnienie innych ludzi jako istot odrębnych, mających własne, inne od moich stany psychiczne. Istotna jest też rozbudowa reprezentacji poznawczej obiektu. Warto także pamiętać o tym, że system norm uwewnętrznionych pzizez dziecko w procesie wychowania może również być źródłem motywacji prospołecznej. Nie wszystkie normy stanowią jednocześnie składnik „ja-idealnego”, jak to było w przy padku omawianego już mechanizmu endocen- trycznego. Niekoniecznie respektujemy normy po to, aby „być w zgodzie z sobą”, „móc z dumą o sobie pomyśleć”. System normatywny może być również niezależną od Struktury Ja instancją regulacyjną. Jeżeli system normatywny funkcjonuje na takiej zasadzie, wtedy przestrzeganie norm staje się celem samym w sobie. Po prostu: „Tak należy /postępować; takie postępowanie jest dobre, a takie — złe”. Ten sposób funkcjonowania systemu normatywnego jest oparty — jak się nam wydaje — na autotelicznej wartości, której ten system nabiera. Pozytywne emocje wiążą się z faktem respektowania normy. Nazwa „mechanizm egzocentryczny” pasuje również do tego właśnie przypadku.